Stado początkowe, składające się z 11 maciorek i jednego tryka owiec rasy świniarka, zostało sprowadzone z Bieszczad nad Bug w styczniu 2008 r. W roku 2017 liczyło już ponad 150 sztuk. Od samego początku zwierzęta znajdują się pod opieką Józefa Oreszczuka ze wsi Binduga (Gmina Sarnaki) i są wypasane na terenie rezerwatu przyrody „Kózki”. Zadaniem owiec jest zapobieganie sukcesji wtórnej na murawach napiaskowych. W roku 2017 Towarzystwo przekazało owce na własność Józefa Oreszczuka.

Stado zostało zakupione dzięki dotacji Małych Programów Globalnego Funduszu Środowiska GEF/SGP, UNDP.

Świniarka jest rodzimą, najbardziej prymitywną z utrzymywanych w kraju ras owiec. Świniarki występowały pierwotnie na terenie Europy środkowej i zachodniej stanowiąc przewagę ówczesnego prymitywnego pogłowia. W naturalnym chowie utrzymała się najdłużej na terenach województw wschodnich. W 1987 roku, kiedy już uznana została za zaginioną podjęto próbę jej restytucji. Wyszukano i zakupiono na terenie województw wschodnich 17 szt. maciorek i 3 szt. tryków świniarkopodobnych lokalizując je w owczarni Kieleckiego Kombinatu Ogrodniczego Piekoszów, a później w Rolniczej Spółdzielni Produkcyjnej Lasocin woj. kieleckim. Świniarki są małymi owcami, o drobnej budowie, charakteryzują się znacznym dymorfizmem płciowym. Maciorki osiągają masę ciała 25-35 kg, a tryki 40-50 kg. U części samic mogą występować rogi szczątkowe, tzw. „kozie”; samce są zawsze rogate z rogami silnie rozwiniętymi, karbowanymi.  Umaszczenie jest przeważnie jednolicie białe ale zdążają się osobniki brązowe, czarne i łaciate.

Owce świniarki ujęte są w Programie Ochrony Zasobów Genetycznych Owiec. Jego celem jest zachowanie zagrożonych wyginięciem rodzimych ras, stanowiących cenny element różnorodności genetycznej. Zagrożenie wyginięciem wynika z małego znaczenia produkcyjnego tych owiec nie będących konkurencją dla ras wydajniejszych. Opłacalność hodowli tych owiec jest niska – wełna ma słabą jakości nadaje się wyłącznie do przetwórstwa na dywany i filce; skóry są luźne, o niskiej wartości futrzarskiej. Mimo niskiej użytkowności mięsnej, związanej ze słabym umięśnieniem i wolnym tempem wzrostu, mięso jest bardzo smaczne, zbliżone do dziczyzny i świetnie nadaje się na rożen.