Występuje najliczniej w dolinach rzecznych i w pobliżu terenów podmokłych, stąd jest dobrym gatunkiem parasolowym i wskaźnikowym trwałych użytków zielonych (TUZ)*. Na terenach, gdzie łąki lub pastwiska ulegają przesuszeniu w wyniku melioracji lub wzrasta intensyfikacja ich użytkowania, jego liczebność maleje lub dochodzi do całkowitego zaniku stanowisk lęgowych. Podobnie jest w przypadku zaprzestania koszenia lub wypasu łąk prowadzących do ich zarastania. W obydwu przypadkach główną przyczyną wycofywania się bociana białego jest zubożenie bazy pokarmowej – w takich siedliskach bociany nie znajdują wystarczającej ilości koniecznych do wyżywienia siebie i potomstwa dużych owadów, bezkręgowców i gryzoni będących podstawą ich diety (płazy i gady to tylko jej niewielki element!). Polska wciąż stanowi jedną z najważniejszych, w skali nie tylko Europy, ale i całego świata, ostoi populacji bociana białego.